De gebarsten emmer

Een waterdrager in India had twee grote emmers; elke emmer hing aan één kant van een juk dat hij over zijn schouders droeg. Eén van de emmers had een barst en de andere emmer was in perfecte staat. Terwijl die tweede emmer aan het einde van de lange weg tussen de rivier en het huis van de meester een volle portie water afleverde was tegen die tijd de gebarsten emmer nog maar halfvol.
Dat ging zo twee volle jaren verder. De waterdrager leverde altijd maar anderhalve emmer water af in het huis van zijn meester. Natuurlijk was de goede emmer bijzonder trots op zijn prestaties omdat hij perfect voldeed voor het doel waarvoor hij gemaakt was. Maar de arme gebarsten emmer was beschaamd om zijn gebrek en voelde zich ellendig omdat hij maar de helft kon presteren van wat je van hem had mogen verwachten. Nadat hij zich zo twee jaar lang als een mislukking had beschouwd begon hij op een dag bij de rivier tegen de waterdrager te praten.
“Ik ben beschaamd over mezelf en ik wil me bij jou verontschuldigen.”
“Waarom?”, vroeg de waterdrager. “Waarom ben je beschaamd?”
“Omdat ik de laatste twee jaar slechts in staat ben geweest om maar een halve portie water af te leveren. Door die barst in mijn zijwand verlies ik voortdurend water onderweg naar het huis van je meester. Door mijn falen moet jij zo hard werken en krijg je niet het volle loon voor je inspanning”, antwoordde de emmer.
De waterdrager kreeg echt medelijden met de oude gebarsten emmer; hij wilde hem troosten en zei: “Als we dadelijk teruggaan naar het huis van mijn meester moet je eens goed op die prachtige bloemen letten aan de kant van de weg”.
En inderdaad: toen ze de heuvel opliepen zag de gebarsten emmer de prachtige wilde bloemen langs de kant van de weg en dat bracht hem toch een beetje troost. Maar aan het einde van de reis voelde hij zich toch weer ongelukkig omdat de helft van het water weer was weggelopen en hij verontschuldigde zich opnieuw bij de waterdrager omdat hij weer gefaald had.
De waterdrager bekeek de emmer en zei: “Heb je dan niet gezien dat er alleen maar bloemen groeien langs jouw kant van de weg en niet langs de kant van de andere emmer?
Dat komt omdat ik altijd al wist dat je een beetje lekte en ik heb daar mijn voordeel mee gedaan. Ik heb bloemzaadjes geplant aan jouw kant van de weg en elke keer we terugkwamen van de rivier heb jij ze water gegeven
En zo heb ik twee jaar lang telkens prachtige bloemen kunnen plukken om de tafel van mijn meester mee te versieren. Als jij niet zou zijn zoals je nu eenmaal bent dan zou zijn huis er nooit zo prachtig uitzien.”
En zo heeft ieder van ons zijn eigen “lekken”. We zijn allemaal gebarsten emmers. Maar als wij er open voor staan dan zal de Heer ons falen kunnen gebruiken om de tafel van Zijn Vader op te fleuren.
In Gods grote plan gaat er nooit iets verloren. Wanneer je dus een manier zoekt om elkaar te dienen en als God je voor een bepaalde taak heeft geroepen, maak je dan geen zorgen om je zwakke punten. Wees je er wel van bewust maar geef Hem de mogelijkheid om er Zijn voordeel mee te doen en zo kan jij ook meewerken aan schoonheid langs Zijn weg.
Ga dapper voort en weet dat we in onze zwakheid Zijn sterkte ervaren.

Is Jezus niet ons voorbeeld?
Tevreden met zijn baan als timmerman. Niet geïrriteerd dat hij verward werd met de tuinman.
Hij diende zijn volgelingen door hen de voeten te wassen. Hij doet hetzelfde bij ons. Elke dag geeft Hij ons schoonheid. Elke zondag nodigt Hij ons uit in zijn huis. Elk moment van de dag woont Hij in ons hart. Heeft Hij niet gesproken over een dag waarvan Hij zei : ` Gelukkig de knechten die de heer bij zijn komst wakend aantreft. Ik verzeker jullie: hij zal zijn gordel omdoen, hen aan de tafel nodigen en hen bedienen.' ( Lucas 12:37)
Als Jezus ons zo graag eer wil bewijzen, kunnen wij dat dan ook niet doen voor anderen?
Laten we anderen op de eerste plaats stellen. Aanvaard jouw aandeel in zijn plan. Als mensen voor je applaudisseren, laat anderen daar dan ook in delen. En het belangrijkste van alles is wel dat je anderen hoger acht dan jezelf. Dat doet liefde.

God houdt van jou.

Anderen houden van je om wie je bent.
Omdat je kuiltjes in je wangen krijgt als je lacht, of omdat je zulke leuke dingen zegt als je flirt.
Er zijn mensen die van je houden omdat jij jij bent.
God niet. Hij houdt van je omdat Hij Hij is. Hij houdt van je omdat Hij dat wil.
Uit zichzelf, zelfs als er helemaal geen reden voor is.
Met zijn hele hart en met een voortdurende en onveranderlijke liefde.
Daar heeft Hij bewust voor gekozen.

Bouwen aan je (levens)huis

Een oude timmerman was aan zijn pensioen toe. Hij vertelde zijn baas van zijn plannen om de bouw te verlaten en het kalmer aan te gaan doen, samen met zijn vrouw en familie. Hoewel hij in inkomen achteruit zou gaan, zou hij het wel redden en hij was er sowieso aan toe.

Zijn baas vond het jammer zo’n goede kracht te zien vertrekken en vroeg of hij nog één huis wilde bouwen, als een persoonlijke gunst. De timmerman ging akkoord maar het werd al snel duidelijk dat zijn hart er niet in zat. Het werd tamelijk rommelig gebouwd, en ook het materiaal was niet echt geweldig. Zijn loopbaan had een betere afsluiting verdiend.

Toen het huis klaar was, kwam zijn baas het inspecteren. Hij gaf de sleutel aan de timmerman en zei: “Dit is jouw huis, mijn cadeau voor jou.” De timmerman was geschokt en schaamde zich. Als hij had geweten dat hij dit huis voor zichzelf bouwde, had hij het heel anders aangepakt.

Zo is het ook met ons. We bouwen ons levenshuis, dag voor dag, en vaak stoppen we er niet onze beste krachten in. Wat een schok als we tot de ontdekking komen dat we in het huis moeten leven dat we hebben gebouwd! Als we het over konden doen, hadden we het vast anders gedaan. Maar we kunnen niet terug.

Jij bent de timmerman. Elke dag sla je een spijker, plaats je een plank, of stel je een kozijn. “Het leven is een doe het zelf project”, heeft iemand eens gezegd. Jouw houding en de keuzes die je vandaag maakt, bouwen het ‘huis’ waar je morgen in leeft. Bouw dus met verstand!

Werk alsof je het geld niet nodig hebt
Heb lief alsof je nooit gekwetst bent
Dans alsof niemand kijkt.