Op talloos veel manieren worden we in ons dagelijks leven herkend: die woont daar op dat hoekje in de Langestraat - die is getrouwd met een dochter van… - dat is er één van de familie Beens (of een willekeurige andere familie). Je wordt herkend aan je spraak ‘dat is een Gaellemunniger’. Ook je christelijke achtergrond wordt door bijv. je taal, gebruiken en keuzes herkend, compleet met de ‘kleur’: dat is een ‘echte refo’ of ‘typische bonder’.
Waar het nu echt om gaat is: worden we (net als Petrus en Johannes in Hand. 4:13) ook herkend als ‘mensen die met Jezus samen geweest zijn’? Zo van: je komt op je werk of bij je familie en men merkt het: die is met Jezus samen geweest. Hoe vaak gebeurt dat? Het kan toch niet, dat we met Jezus zijn geweest, met Hem de dag begonnen, en de rest van de dag toch onherkenbaar zijn??? Lastige vragen, die ons in verlegenheid kunnen brengen.
Ter bemoediging – het is niet aan de discipelen te danken dat ze wel herkend worden. Kort daarvoor waren zij, die dag in dag uit met Jezus waren geweest, ook onherkenbaar en zelfs ondergedoken uit angst voor de Joden.
Totdat… totdat de Heilige Geest hun harten vervult. Dan kunnen ze niet nalaten te spreken over wat ze gezien en gehoord hebben (Hand. 4:20). Dan is geen aansporing nodig om missionair te zijn. Wat dan wel?
Ik las ergens dat toen Elisa die weduwe hielp zij lege vaten moest verzamelen zodat ze gevuld konden worden met olie. Nou, daar gaat het om! Alleen door ‘lege vaten’ te zijn, kan de Heilige Geest ons vervullen. Niet vol met onszelf, vol met onze capaciteiten, vol met onze inzichten, maar leeg, niets kunnend en daarom als leerlingen met Jezus willen zijn… dan zal de herkenning niet uitblijven.
